کاستیهای تبیین طبیعی‌انگارانه‌ی شناخت اخلاقی

طبیعی‌انگاری قسم مهمی از تحویل‌گرایی اخلاقی است و عبارت است از قول به این که همه‌ی کیفیتهای ارزشی قابل فروکاستن به کیفیتهای طبیعی هستند و به عبارت ساده‌تر «همان کیفیتهای طبیعی هستند».چنین دیدگاه هستی شناسانه‌ای، سوی شناخت‌شناسانه نیز دارد مبنی بر این که باورهای اخلاقی ما قابل توجیه تجربی هستند و با این نحو توجیه، شناخت اخلاقی هم‌سنگ شناخت علمی است. این مقاله، وفا به وعده‌ای است که در ... کردیم. در مقاله‌ی پیش رو به این نتیجه رسیده‌ایم که (الف) تبیین مشاهده بودن باورهای اخلاقی خاص بر اساس «زنجیره‌ی استنباطی»، ناموفق است؛ زیرا اولاً نمی‌تواند توضیح دهد که در وهله‌ی اول باور ما به کیفیتهای اخلاقی به تمایز از کیفیتهای طبیعی چگونه موجه است و ثانیاً این تالی فاسد دارد که در همانی‌های علمی کیفیتهای پایه را به صرف شناخت کیفیتهای متکی می شناسیم. (ب) «تبیینهای اخلاقی امور واقع نااخلاقی» نیز نمی‌تواند توجیه تجربی باورهای اخلاقی را به سرانجام برساند: هرچند براساس موضع طبیعی‌انگار، می‌توان تبیین‌گری امور واقع طبیعی را به امور واقع اخلاقی نیز نسبت داد، اما این فایده‌ی شناختی ندارد؛ برای این که فایده‌ی شناختی داشته باشد باید امر واقع قابل مشاهده‌ای را تبیین کند که فرض طبیعی پایه تبیین نمی‌کند. در نتیجه فرضهای اخلاقی کمکی به تبیین نمی‌کنند و توجیه آنها از طریق استنباط تبیینی ناممکن است.